بگو چقدر به انتظارت بنشینم ؟

تا کی پیراهن کدرم را در چشمه های ارزو بشویم و روی طناب دلواپسی پهن کنم؟

اگر شوق رسیدن به دستهایت نبود هیچگاه اغوشم را نمیگشودم و

اگر صدای گوشنوازت نبود از گوشه ی تنهایی بیرون نمی امدم

اگر شوق دیدن چشمهایت نبود پلکهایم را نمیگشودم و

اگر نسیم حرفهایت نمی وزید معنای جهان را نمی فهمیدم 

خسته ام اما نه انقدر که نتوانم عاشقانه هر روز به تو سلام کنم

ارکیده ی سپیدم:

خسته نباشی که من همسفر تمام دقایق تو ام در سحر گاهان شبنم و

زمانی با کوله باری از ترانه به دیدنت خواهم آمد

و برایت از اتفاق غزل خواهم سرود

و ترا از هر چه تنهایی خواهم گرفت

و به سرخی یک سیب مهمان خواهم کرد

و به تو خواهم گفت از قلب تو تا روح من چند آغوش دل سپردگی راه مانده